Gdy chcemy odnaleźć korzenie Sabatu i jego dobroczynny charakter, sięgamy do początków Pisma Świętego. Tam znajdujemy, że Sabat łączy się ze stworzeniem. Nie sposób zatem mówić o stworzeniu nie mówiąc o Sabacie. Sabat jest „majestatyczną kulminacją i dokonaniem stworzenia”. Jest początkiem ludzkiej historii. Ta inauguracja mieści się w słowach: „I pobłogosławił Bóg dzień siódmy i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła Swego…” (1 Mjż 2,2.3).
Pierwszym dniem życia Adama, pierwszym dobrodziejstwem, z którym się zetknął, był odpoczynek Sabatu. Była to pierwsza Ewangelia, czyli Dobra Nowina, dla stworzonego człowieka.
Słowo hebrajskie „adam” znaczy człowiek, dlatego też Pan Jezus mówi o Sabacie w ten sposób: „Sabat jest ustanowiony dla człowieka…” (Mr 2,27). Sabat jest związany zarówno z dziejami człowieka jak i z dziejami zbawienia. W ten sposób uwypuklona jest jego ewangeliczna wartość.
Sabat ciągle przypomina doskonałość, która istniała od początku. Dalej, świadczy o Bogu, który jest Doskonały i Święty, i który przez uświęcenie Sabatu, świadczy, że i człowiek winien uświęcać ten dzień, być świętym i doskonałym.
Ponadto jest Sabat znakiem przymierza Boga z ludem Bożym. Przymierze, to wzajemna umowa o należeniu dwu stron do siebie. Bóg objawił się jako Istota zainteresowana w pomyślności człowieka. Dowody tej troski dawał i daje wielokrotnie. Zapowiadał również wielokrotnie, że „… jeśli pilnie słuchać będziecie głosu Mojego i przestrzegać Mojego przymierza, będziecie szczególną Moją własnością pośród wszystkich ludów” (2 Mjż 19,4-5).
Wśród znaków i symboli przymierza Sabat jest znakiem szczególnym. Jest nazwany „przymierzem wiecznym” lub „znakiem” (2 Mjż 31,13.16-17; Ez 20,12.20). Jest znakiem szczególnym, ponieważ jest danym na początku, ponieważ przetrwał wszystkie próby jego likwidacji, ponieważ pomagał wierzącym wszystkich czasów wytrwać w wierze, ochraniała lud Boży przed utratą wiary, przed materializmem; moralnym, duchowym i inetelektualnym upadkiem.
Podtrzymuje też wspólnotę z Bogiem przez nabożeństwo, modlitwę, wzajemną społeczność. Właściwe święcenie tego dnia dowodzi utrzymywania zdrowych kontaktów z Bogiem, nie tylko w Sabat, ale również w każdy dzień powszedni. Dlatego tekst, który mówi: „Między MNĄ a synami Izraelskimi będzie on (Sabat – uw. aut.) znakiem na wieki…” (2 Mjż 31,17), ma ogromne znaczenie i dzisiaj.
„Znaczenie Sabatu tkwi w zwracaniu uwagi na czas a nie na przestrzeń. Przez sześć dni jesteśmy przygnieceni rzeczami i przestrzenią, ale w Sabat dostrajamy się do „świętości czasu”. Jest to dzień w którym jesteśmy wzywani, by dzielić się tym co jest wieczne w czasie, by odwrócić się od owoców stworzenia do samej tajemnicy stworzenia, od świata rzeczy stworzonych do stworzenia świata” (1).
Sabat jest symbolem Bożego działania w czasie. „Czas jest ważniejszy od przestrzeni i miejsca, dlatego Sabat jest uświęconym przez Boga reprezentantem czasu i jest ważniejszy niż pozostałe dni tygodnia, w których zostały stworzone rzeczy i przestrzeń” (2).
„Tak jak Sabat umieszczony jest między dniami tygodnia, tak Biblia między książkami a Chrystus między ludźmi” (3).
Biblia ciągle podkreśla świętość Sabatu (2 Mjż 16,22; 31,14; Iz 58,13). Podstawowym znaczeniem słowa święty jest „oddzielony, wyróżniony” dla Boskich celów. Tak i Sabat jest oddzielonym i wyróżnionym dniem, aby reprezentować Boga i Jego wolę. Przypomina człowiekowi, że chociaż żyje w świecie to nie powinien być jego częścią. Przypomina dalej, że Bóg jest stale obecny i że człowiek stale, z nie tylko w Sabat jest otwarty na Boże działanie.
Przez odwołanie się od początków Biblia świadczy o uniwersalności Sabatu jako błogosławieństwa Bożego i troski Bożej. Jest uniwersalny ponieważ jest dostępny dla wszystkich, i swą Dobrą Nowinę chce ofiarować każdemu. Bóg dociera za pośrednictwem Sabatu do każdego zakątka ziemi i jedyną potrzebną rzeczą by go uświęcić jest serce, które miłuje Pana, które potrafi oderwać się od świata rzeczy i spotkać się z Niewidzialnym Bogiem w ciszy i medytacji.
Bóg chce mieszkać z człowiekiem i w człowieku. Sabat jest tym, który o tym przypomina i głosi. Dlatego też dzięki temu budzi nadzieję i wzmacnia wiarę, chroni przed pokusą i podtrzymuje w doświadczeniu, prowadzi do nawrócenia i dodaje sił w czynieniu woli Boga.
„Dzień Boży prowadzi do domu Boga, do księgi Bożej i do Syna Bożego” (4).
Sabat jest ogniwem łączącym z Bogiem i wyrazem miłości do Boga. W duchowym stosunku człowieka do Boga leży istota przestrzegania Sabatu. Uczy on człowieka kogo czcić w dzisiejszym świecie, świecie który co gorliwsi nazwali światem „po-chrześcijańskim”. Ale ludzie potrzebują Boga nadal i potrzebują Chrystusa. Potrzebują też Sabatu, który jest darem i wyrazem miłości Boga do człowieka.
Człowiek stale potrzebuje odnowy, potrzebuje czegoś, co przypominało by mu ciągle, co to znaczy być odnowionym. Sabat jest znakiem Bożej totalnej aktywności, Jego stwórczej mocy w kosmosie, mocy, która odnawia, która stwarza na nowo. Jest znakiem Bożej mocy zmieniającej życie, znakiem świętości.
Duchowa służba sabatnia odzwierciedla duchową naturę Boga, przypomina, że Boga powinniśmy czcić w duchu i prawdzie, a więc w pełni prawdy, a nie za pomocą świętych miejsc, przedmiotów czy wypełniania skomplikowanych rytuałów, ale za pomocą świętego dnia.
Dlatego czwarte przykazanie Boże zaczyna się słowem: „Pamiętaj”! Pamiętaj, że Bóg chce w tym dniu spotkać się z tobą, przemówić do ciebie, obdarzyć błogosławieństwem pokoju, łaski, zbawienia i wypoczynku. Pamiętaj, że Sabat jest znakiem duchowego i stałego kontaktu z Bogiem i Chrystusem i przestrzega przed kultem rzeczy, przedmiotów i miejsc.
Parafrazując IV Przykazanie możemy powiedzieć: „Przez sześć dni będziesz pracować, by zaspokoić potrzeby ciała, a jeden dzień wyłącznie dla potrzeb duszy”. Bóg mówi tu o pracy i odpoczynku. Sabat jest przeciwny ubóstwianiu pracy, jest lekarstwem na kult pracy. Praca sześciu dni znajduje swoje ukoronowanie w dniu siódmym, świętym, gdy przynosimy rezultaty pracy Bogu.
Odpoczynek zaś to Boża troska o nas, by nie zniszczała nasza osobowość, by nie została zakłócona równowaga ciała i ducha. Odpoczynek ten jest naszą wolnością, wolnością od pracy ale i wolnością dla Boga. Biblijny odpoczynek nie obejmuje tylko odpoczynku fizycznego, lecz wszystko to, co wiąże się z odpoczynkiem świętym ku chwale Boga! Nie jest to beztroski, lekkomyślnie spędzony czas, ale czas poświęcony Bogu, nie egocentryczny relaks ale teocentryczny odpoczynek.
Ten teocentryczny odpoczynek to misja i służba. Inauguracja odkupieńczej misji i służby Chrystusa odbyła się w sobotę, gdy w Nazarecie, w synagodze obwieścił Swoje posłannictwo. Od tej pory każdy Sabat kojarzy się z odkupieniem Chrystusa, z głoszeniem „miłosiernego roku łaski od Pana”, który będzie trwać do II przyjścia Jezusa Chrystusa. Dlatego też w każdy Sabat jakby na nowo doświadczamy zbawienia w Chrystusie, doznając wielkiej łaski, która jest „łaską zbawienną dla wszystkich ludzi”.
Sabat jest znakiem łaski prawdziwego odpoczynku, który głosi Chrystus mówiąc: „Pójdźcie do Mnie wszyscy,którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpocznienie” (Mt 11,28). Jest to Boski dar, dar zbawienia. W dzisiejszym czasie frustracji i niepokoju, Jezus Chrystus nadal wykorzystuje Sabat, aby obwieścić Swój najcenniejszy dar, dar nowego stworzenia i ukojenia, dar świętego, wiecznego odpocznienia.
Ap. Paweł, wielki głosiciel łaski napisał: „A tak ludowi Bożemu pozostaje odpoczynek Sabatu” (Hbr 4,9 – BT).
oprac. B. K. Ciesielski
Przypisy:
1. A. J. Hoschel, The Sabbath s. 10
2. H. E. Saunders, The Sabbath: Symbol of creation and recreation (Sabat: symbol stworzenia i ponownego stworzenia) s. 59
3. The Mission of the Sabbath (Misja Sabatu), The Sabbath Recorder. 1943, za H. E. Saunders, s. 60
Duch Czasów 12/87